Thuis in Dalyan

En zo waren we dan opeens weer in ons Dalyan. Wat was het daar een thuiskomen voor ons. Vooral omdat we dit verleden jaar hebben moeten missen viel de Dalyandeken dit keer extra warm om ons heen. Bang, omdat ik het in mijn hoofd steeds mooier had gemaakt, met spanning gekeken of de rivier echt zo mooi is. En ooh ja, de Dalyanrivier is echt zo mooi ! Die groene kleur over het water, die pruttelbootjes, de rotsgraven, de steigertjes aan het eind van de rivier bij het wandelpad, het was er allemaal !

Zou er bij ons appartement dan veel veranderd zijn ? Nee, gelukkig daar ook niet ! Nog net zo rustig en relaxed. Alleen de oleanders, palmbomen, yucca's en bananenbomen zijn nog hoger geworden. Hoe hoog kan een oleander eigenlijk worden ? Ons appartement heeft een grote kamer met open keuken, buiten een mooie grote beschutte veranda, boven 3 slaapkamers, waarvan 2 met balkon, en uiteraard een badkamer. Vanaf het balkon van onze slaapkamer lijkt het alsof ik op de begane grond sta, ik sta dan midden tussen de bloeiende oleanders en de yucca naast me torent hoog boven me uit met als toef een grote witte bloem. Tussen de oleanders door lonkt het heerlijke zwembad naar me : "Kom, neem een duik !". Beneden loop ik door de tuin en zie een vogelkooi, een poel met waterschildpadjes, een konijn, en de honden Dora en Toby en de kat zie ik lopen. Een prachtige tuin, heerlijk wild en met Ontdekplekjes : hier-en-daar een hangmat, daar in een hoekje weer een rustplekje door een bankje en tafeltje van oude boomstammen gemaakt, op verschillende plekken tref ik Boeddhabeelden aan. Grote en kleine potten met plantjes die gestekt zijn en die over een aantal jaren een respectabel formaat zullen hebben. Om hier 3 weken te zijn is en blijft een feest !

Toch is Dalyan wel aan het veranderen. Elk jaar zien we in de "mainstreet" de drukte toenemen wat barretjes betreft. Maar nu we een jaar hebben overgeslagen viel het ons dit jaar extra op. Het toerisme richt zich meer en meer op Engelsen. En blijkbaar houden Engelsen van veel licht en geluid en helaas : Dalyan ontkomt ook niet aan de karaokebars ... Dit vinden wij zo jammer en wordt naar mijn mening ook de ondergang van Dalyan. De toeristenhype de laatste jaren in Turkije met al z'n all-inclusive resorts zijn terug te vinden aan de kust. Dat is blijkbaar toch wat de gemiddelde toerist wil : onbeperkt kunnen eten en drinken, en pal aan zee willen zitten. Omdat Dalyan 12 kilometer van zee ligt, zal het nooit zo druk worden als Marmaris en Alanya. Maar de bevolking wil toch zo veel mogelijk een graantje meepikken ( en op zich snap ik dit wel ) en doet een poging om een 2e mini Marmaris van Dalyan te maken. Alleen de toeristen die houden van alle drukte zullen niet in Dalyan ( blijven ) komen omdat het te ver van het strand is en de toeristen die houden van het oude Dalyan blijven er op een gegeven moment weg omdat het te druk en te toeristisch wordt.

De nieuwe burgemeester voert verre gaande veranderingen door, een paar jaar geleden moest het plein vernieuwd worden : een hoop mooie oude bomen zomaar weggehaald. Aan het eind van de hoofdstraat is een verlenging van de weg gekomen met weer meer nieuwe barretjes. Omdat Dalyan in een natuurgebied ligt is er gelukkig wel enige bescherming, er mag niet hoger dan 2 verdiepingen worden gebouwd en het strand is en blijft heiligdom van de Carretta Carretta schildpad. Het enige wat je aan het strand vindt aan "bebouwing" is 1 eenvoudig houten barretje met wat houten bankjes waar je een drankje en een gözleme kunt kopen. Een  stukje vanaf het strand is verleden jaar wel wat gebouwd : een opvangcentrum voor de schildpadden, een soort Pieterburen. Maar vanaf het strand is dit niet zichtbaar.

We hadden tevoren al besloten dat we dit jaar niet zo vaak zouden gaan uit eten, maar meer zelf zouden gaan koken. Een opvouwbare bbq mee in de koffer ( ideaal : weegt niks en is zo plat als een dubbeltje ), een een paar Turkse kookboeken mee en dan zoveel mogelijk proberen om echt Turkse gerechten op tafel te zetten. De rozemarijn plukte ik op een meter afstand van ons huis, en op de markt, de groenteboer, supermarkt en slager haalden we de rest van de ingrediënten in huis. Ik moet zeggen : er kwamen aardig wat lekkere Turkse gerechtjes op tafel ! Op de avonden dat we een restaurantje op zochten, merkten we dat we de "hoofdstraat" zoveel mogelijk probeerden te vermijden en zochten een paar lokanta's op. 

En wat hebben we nu dan verder in die 3 weken gedaan ? Euh ... op m'n buik in de zon liggen, op m'n rug in de zon liggen, bij het zwembad, bij het strand ennn : LEZEN natuurlijk !!! Lang leve de e-reader !!! Wat een uitvinding ! Op m'n reader staan 321 titels, waarvan ik er zo'n btje 15/16 heb gelezen. Heerlijk om de keus te hebben uit zoveel verschillende genres van boeken !

We hebben een dag een auto gehuurd om richting Akyaka te gaan. Een plaatsje zo'n 60 km vanaf Dalyan. Ooit nog eens gedacht om daar een vakantie door te brengen ipv Dalyan, maar ik ben blij dat we die keuze niet gemaakt hebben. Akyaka is lang niet zo leuk als Dalyan. Na Akyaka nog een stukje naar boven gereden richting Muğla, een prachtige weg slingerend naar boven met geweldige uitzichten.

Verder moet ik hier een bekentenis doen : ik ben vreemd gegaan ! We waren altijd gewend bij ons appartement dat herdershond Rex ( zie foto ) vooraan bij de poort aan een touw lag. Bedoeling was dat Rex als waakhond zou fungeren. Rex zal in z'n begintijd echt wel z'n best hebben gedaan, maar toen hij een jaar of 12 was vond tie het allemaal wel best. Rex heeft de respectabele leeftijd van 16 jaar mogen krijgen en in mei 2010 was het op. Büllent, de eigenaar had in 2009 al een nieuwe hond ( Dora ) aangeschaft, zodat Dora de taak van Rex kon overnemen. Toen wij er in 2009 waren was Dora net bevallen van 9 !! puppy's. Nu in 2011 loopt Dora en nog met 1 van haar zonen : Toby. 2 herdershonden die nu los lopen over het terrein en het met poot en tand bewaken. Het zijn herdershonden maar vooral Toby ziet er echt angstaanjagend uit, het lijkt wel een wolf ! Grappig was dat de honden op de een-of-andere manier wisten welke mensen bij het complex horen en wie niet. Nog leuker werd het dat de honden met je meeliepen als je buiten de poort kwam. Toby dwaalde vaak halverwege ergens af, maar Dora was ons toch wel erg trouw. Liepen we naar het dorp om een terrasje te pakken, Dora zat naast ons.

3 weken lang, elke morgen liep ik naar de bakker/supermarkt en Dora liep mee. Ze bleef buiten de winkel trouw wachten en als ik aan de andere kant eruit kwam, zat ze daar te wachten. Voor de toeristen waren wij opeens "toerist-af". "Die mensen met 2 van die grote honden, die wonen hier vast", moeten ze gedacht hebben. Mensen liepen met een boog om ons heen. Toen we bij een kantoortje kwamen om een auto te reserveren werd ons dringend maar beleefd gevraagd of we buiten de poort wilden wachten als onze auto bij ons appartement werd afgeleverd : de medewerkers dorsten het terrein niet op vanwege de honden. Toen wij daarop toonden hoe lief Dora buiten het kantoortje lag te wachten trokken ze bleek weg ... Dora en Toby : de schrik van Dalyan ! Jullie weten dat ik eigenlijk een kattenmens ben, maar Dora heeft toch echt mijn hart gestolen. Je begrijpt dat ik deze anekdote thuis niet tegen onze kat Branco heb verteld.

Vanaf de 2e week kregen we nieuwe "buren" bij ons complex. Het duurde even voordat we het door hadden, maar dit bleek Bill van Dijk te zijn met z'n vrouw Marian. In eerste instantie dachten we dat het een saai stel, werkzaam in het onderwijs zouden zijn ( sorry Bill en Marian ), maar niets was minder waar ! Wat een leuke mensen en wat kunnen ze leuk verhalen. Ik moet zeggen dat ik Bill alleen kon van musicals, maar wat heeft die man veel gedaan ! Leuk voor Ron is dat vooral op muziekgebied er veel overeenkomsten zijn. Ter plekke werd al muziek gedeeld en nu inmiddels thuis gaan de bestanden met muziek van beide kanten op en neer. Bill houdt net als ik van koken en kwam regelmatig met lekkere hapjes aanzetten : aardappelsalade, bulgursalade en broodje met zelfgemaakte tzatziki. Probleem van mijn kant was, dat het zo lekker was dat ik niet dorst om mijn hapjes te delen. Vooral toen ik hoorde dat tie ook nog een (kook)boek heeft geschreven over een restaurant in Amsterdam, heb ik me maar een btje op de vlakte gehouden. Het boek heb ik momenteel thuis liggen en begint met een smakelijke vertelling van Bill hoe hij een keer in een niet al te nuchtere bui heeft ingestemd om in z'n uppie een keer te koken in het betreffende restaurant. Op D-day neemt het nachtmerrieachtige taferelen aan en krijgt hij het echt Spaans benauwd ... Erg leuk om te lezen.

Uiteraard heb ik in Turkije mijn "juwelencollectie" aangevuld met horloges, kettingen en oorbellen. Blijft leuk om dit soort "bling-bling" aan te schaffen voor een paar Lira. Voor 20 Lira hebben we ook weer een nieuw buitenkleed gekocht. Past helemaal perfect in ons Turks schaduwhoekje thuis. En heb me ernstig ingehouden en heb dit jaar geen nieuwe jurk gekocht. Argument is dat ik meer zomerjurken heb dan dat er zomerse dagen in Nederland zijn ...

Voorlopig kan ik er weer even tegen, en ondanks het feit dat Dalyan veranderd, Dalyan blijft voor ons een "special place" !