Jans doet een boekje open ...

Zoals het een bibliotheekmedewerker betaamt hou ik van lezen. Wel met vlagen : het ene moment heb ik het ene boek uit, leg ik het met m'n rechterhand weg en het volgende boek heb ik links alweer vast. Daarnaast heb ik ook momenten dat ik wekenlang met 1 boek doe. Omdat mijn leesgedrag dus onvoorspelbaar is heb ik ook altijd een voorraad in huis. Verslavingsgevoelig als ik ben neem ik alles mee wat me maar wat lijkt. In Elburg wissel ik vrijdags de nieuwe boeken, dus ik zie een behoorlijke stapel wekelijks voorbijkomen. Uiteraard geabonneerd op diverse aanwinstenlijsten ( aanrader ! ) reserveer ik alles wat los en vast zit, ik zit dus nooit zonder !

Probleem alleen is dat ik boeken mee neem naar huis en daarna te lui ben om ze weer in te leveren. En hoe makkelijk wil ik het eigenlijk hebben : ben 4x per week in de bieb ! Dit heeft dus als consequentie dat ons huis altijd vol staat met boeken. Omdat ik niet wil dat ik thuis ook nog eens geconfronteerd wordt met het werk, hebben we bewust gekozen voor geen boekenkast. Eigen boeken hebben we ook eigenlijk niet. Alle biebboeken worden gestapeld bij ons in het kantoor en zo'n 3 a 4 keer per jaar hou ik opruiming. Als ik net weer een opruiming heb gehad ziet ons kantoor er begaanbaar uit, maar na zo'n 2 maanden balanceren er weer gevaarlijke stapels. Er is onder ons huis extra ge-heid en extra fundering aangelegd, dus dat kan het gelukkig wel hebben. Die hoeveelheid boeken geeft een dubbel gevoel. Aan de ene kant een prettig idee dat er altijd leesvoer is, aan de andere kant kan ik soms nerveus worden als ik de stapels zie die ik nog "moet" lezen. 

Er wordt bijna wekelijks met mij gecorrespondeerd via de mail over mijn biebboeken. Of ik weer wat wil inleveren, want ik ben ver over datum. ( heb altijd de neiging dat als klanten aangeven dat ze "over tijd" zijn om te zeggen : "beter u dan ik" ). Dit zijn mails die ik gelijk wegklik, komt van de week wel, denk ik dan ...  Het thuisfront gaat zich op een gegeven moment er ook nog eens mee bemoeien. Op mysterieuze wijze verdwijnen opeens boeken uit kantoor om opeens op te duiken in de bijkeuken. Dat is voor mij een teken dat ik snel actie moet ondernemen. Ron gaat dan klagen dat hij moet slalommen om in kantoor te komen en dat het nu toch echt levensgevaarlijke situaties gaat opleveren door de wankele stapels boeken die het plafond bijna bereiken. Mijn suggestie laatst om een paar valhelmen te kopen viel niet in goede aarde ... 

Een paar weken geleden was het weer zover : opruiming ! Verhuisbedrijf gebeld en gevraagd wat het moest kosten om de halve collectie van onze organisatie die nu in Biddinghuizen stond weer terug de organisatie in te krijgen. Dat viel tegen ! Dus toch maar zelf gedaan. Heb daar toch maar een paar dagen voor uitgetrokken, een stuk van de straat afgezet zodat ik alle ruimte had om de gehuurde vrachtwagen te vullen. 4 januari was de verhuizing en ik moet zeggen, na afloop was ik moe maar voldaan. Wat een ruimte levert dat op ! Ergens begint het ook gelijk weer te knagen : stel dat ik nu opeens een enorme leeshonger krijg, dan heb ik bijna niks meer om te lezen, dus het hele circus begint dan weer van voren af aan. Prettige bijkomstigheid is dan wel dat ik tijdelijk verlost ben van de mails die mij vriendelijk doch dringend verzoeken om weer materialen in te leveren.

Maar van de week kwam ik in Elburg en lag er een brief voor mij klaar. Mijn naam stond er op en eronder  het woord "Persoonlijk" in grote letters en omcirkelt, de brief was stevig dichtgeplakt. Altijd als ik het woord Persoonlijk op een envelop zie staan, ook als is tie niet voor mij heb ik de neiging om de envelop tegen het licht aan te houden. Klinkt altijd spannend en dreigend tegelijk. Nou, deze brief was dreigend ! "Volgens onze administratie heeft u onderstaande materialen ( 2 stuks ) nog in uw bezit". Eindigend met de melding dat "onze administratie is aangesloten bij een deurwaarder" en dat bij niet reageren het incassosysteem in werking wordt gesteld. Oeps, zo bont had ik het nog nooit gemaakt. Toch wel enigszins geïntimideerd door deze brief, gelijk actie ondernomen. Het hele huis, van beneden tot zolder doorgeweest, de auto ( en als je een eerder blogbericht hebt gelezen weet je wat voor vuilnisbak mijn auto is ) doorzocht, maar niks kunnen vinden. Het gekke is dat het ene boek mij ook he-le-maal niet bekend voorkwam. Vast een fout in het systeem dacht ik ... Ten einde raad gister alle vestigingen een mail gestuurd en gevraagd of ze daar ergens lagen. Rammelend in m'n vel de mails afgewacht. Maar in de loop van de middag kwamen de mails terug met antwoorden in de trant van :  "Helaas Jans, niet hier".   

Ik wist het echt niet meer, kon echt niet bedenken waar ze zouden kunnen zijn. In zak en as kwam ik gisteravond thuis. De hele avond zitten piekeren over hoe-nu-verder. Mijn eindconclusie was dat we ongemerkt inbrekers hadden gehad, ze waren gewoon gestolen ! Ron deed dit af als een flauwekul verhaal, inbrekers zouden echt geen belangstelling hebben voor een paar biebboeken. Tja, daar zat ook wel weer wat in ... Uiteindelijk maar aanstalten gemaakt om naar bed te gaan in de hoop dat ik überhaupt wat zou kunnen slapen. Na het tandenpoetsen kom ik de slaapkamer in, pak het boek waar ik op dat moment in bezig ben en mijn oog valt ineens op een paar boeken op het onderste plankje van het nachtkastje ... Ja hoor, daar liggen ze ! Hoe bedrijfsblind kun je zijn ???

Terug van weggeweest ...

Een paar weken heb ik me hier niet laten zien.  Was eerst een paar weken lekker vrij en had even een andere opdracht : lezen ! Heb simpelweg gewoon 2 weken met m'n neus in de boeken gezeten : in bad, in bed, op de wc, op de bank en tijdens het koken ( kookboek ). Gewoonweg heerlijk ! 4 januari weer aan het werk gegaan en op de een of andere manier kon ik me er nog niet toe zetten om weer te gaan schrijven. Nu inmiddels weer in het werkritme, de zonnebankkamer heb ik weer Ontdekt en ik merk : ik ben terug van weggeweest !

Ook terug van weggeweest : Dalyan ! Ja, we hebben geboekt ! Door omstandig- heden zijn we hier verleden jaar niet geweest en ik merk dat het heimweegevoel nu toch wel erg begint te knagen. Maar 31 mei vertrekken we voor niet 1, niet 2, maar 3 weken naar ons plekje. Marieke's eerste reactie was toen ze het hoorde : "jij gaat janken als je daar aankomt". Dat had ik eerlijk gezegd zelf ook al ingecalculeerd, maar het kan me niks schelen. Gister werd me gevraagd of we daar niet zouden willen gaan wonen. En ja, dat zouden we heel graag willen. We hebben zelfs al een ondernemingsplan klaar liggen. Een plan wat volgens ons ook echt uniek zou zijn. Denk dat de meeste mensen in zo'n geval een restaurantje, winkeltje, of een hotelletje zouden beginnen ( hier mag het verkleinwoord : Dalyan is klein ;-) ).  Wij zouden vernieuwend, innoverend en milieuvriendelijk bezig gaan. 

Zoals ik al eerder schreef, Dalyan ligt aan een rivier. Het is eigenlijk een lagune, het wordt ook wel de Turkse Biesbosch genoemd. Langs de rivier liggen allemaal dieselbootjes die je overal naar toe kunnen brengen. Je kunt met zo'n bootje naar Kaunos ( opgravingen van een oude stad ); naar Sultaniye (modderbad met therapeutisch zwavelbad); aanleggen bij de rotsgraven; zomaar dwalen door de lagune en natuurlijk het prachtige strand 12 km verderop. Punt alleen is dat je deze bootjes alleen kunt huren met "chauffeur".

Wat wij nu bedacht hebben als we ooit in Dalyan zouden gaan wonen en een bak geld hebben dat we dan fluisterbootjes willen gaan verhuren. Goed voor het milieu en je kunt dan je eigen koers varen met zo'n bootje. Ron zorgt voor de verhuur, onderhoud/reparatie van de bootjes en dat de accu's opgeladen zijn. Ik maak 's ochtends picknickmandjes klaar die de klanten kunnen afnemen. We hebben routes uitgezet in de lagune en die routes lopen strategisch langs plekjes waar de mensen kunnen aanleggen en dan komen ze uit op van die echte Turkse terrasjes.

Turkse terrasjes zijn eenvoudig aan te leggen, maar zijn knoertgezellig. Niks betegelen, gewoon aangestampt zand. Een paar leuke olijfbomen, palmbomen en sinaasappelboompjes planten, een paar tafeltjes met krakkemikkige stoeltjes plaatsen en klaar ben je. Om het compleet te maken natuurlijk nog wel een verhoging maken van een halve meter daar een Turks tapijt en een stapel kussens neerleggen en succes verzekerd. Op de zaterdagmarkt koop je een paar kipjes, die laat je lekker los lopen op je terrasje, je haalt een paar blikjes kattenvoer bij de Migros (supermarkt), tikt met een lepel tegen het blikje, roept een paar keer "kedi" ( kat in het Turks ) en de katten komen vanzelf aanlopen, de levende have maakt het Turkse terrasje af. Die verschillende terrasjes ligt op grond wat wij dan hebben gehuurd en ik ga dagelijks zo'n beetje die terrasjes langs om her en der mee te helpen met bedienen en gozleme (Turkse pannenkoekjes) te bakken. Dit lijkt ons nu zo leuk en mogen hier graag over dromen.

"Waarom doen jullie dit dan niet ?", wordt ons wel eens gevraagd. Tja, ik vrees dat het ontbreken van lef misschien wel het grootste punt is. Daarnaast weten we dat de dieselbootjes die er nu liggen een coöperatie vormen, daar komen we nooit tussen vrezen we. Mocht dit per ongeluk wel lukken dan zullen we nooit een a-locatie aan de rivier krijgen, waarschijnlijk helemaal achteraan waar de meeste toeristen niet zullen komen.  Ook wel eens gegoogled wat je voor 1 zo'n bootje moet betalen ... Oeps ... en dan heb je er nog maar 1 ...

Maar ja, dromen moet je blijven houden, nietwaar ?