Jans passie voor auto's

"Een rijbewijs is de basis van je onafhankelijkheid" is 1 van mijn standaarduitdrukkingen. En als je in de polder woont ben je er ook echt afhankelijk van. Naast je rijbewijs heb je dan ook een auto nodig. Dan zou je toch verwachten dat ik dan daar ook zuinig op ben ... Helaas, ik moet bekennen dat ik dat dus niet ben. Een auto is voor mij een Ding zoals een stofzuiger voor mij ook een Ding is en een stofzuiger stof ik ook niet af, laat staan dat ik deze ga wassen. Kan altijd verbaasd zijn als mensen elke week hun auto wassen. Ik vertrouw dat ook niet, zit vast een luchtje aan : moeten ze sporen uitwassen ofzo, zijn ze ergens tegen aangereden wat niemand mag weten of komen ze ergens vandaan wat weggewassen moet worden ?  Het maakt mij ook niet uit hoe een auto eruit ziet, rood met een paars randje, kanariegeel ( ja, die heb ik gehad ! ), als tie maar veilig is, betrouwbaar is en rijdt. Hij krijgt wel op tijd z'n beurten, dat vind ik dan wel belangrijk.

Toen de jongens van Ron nog klein waren en als we dan ergens waren waar een sportwagen stond, waren ze niet bij die auto weg te slaan. Ik vroeg dan wel eens : "wat zou zo'n auto nou kosten ?". Dan werd er een prijs genoemd waar ik van achterover sloeg en zei dan :  zóveel geld en dan kun je er nog maar met z'n 2-en in ?!". De jongens keken me dan meewarig aan, ik begreep er niks van. Eerlijk gezegd vind ik elke cent die aan een auto besteed wordt teveel. De aanschaf van een auto is dan bij ons ook een gebeurtenis die met zorg uitgevoerd wordt. Ron informeert mij een aantal maanden tevoren dat het eigenlijk weer eens tijd wordt om 1 van onze auto's te vervangen. Ik reageer acuut als struisvogel en doe zoals zo'n beest het betaamt : de kop in het zand steken. Op moment dat ik het echt niet meer kan ontwijken vraag ik om welke auto het gaat en geef hem de vrije hand. Klinkt soepel nietwaar ?

Maar die vrije hand geven is niet altijd zo geweest, daar ging wel het teen-en-tander aan vooraf. Jaren geleden had ik mijn auto in de prak gereden en er moest dus snel een andere komen.  Dit was nog voor het tijdperk dat je auto's online kon vinden. Uit eerdere ervaringen was al gebleken dat we dit onderdeel maar niet samen moesten doen, dus Ron ging alleen op zoek. Dagenlang was tie op pad en uiteindelijk belde hij me en vertelde dat hij een Polo voor mij had gezien en je snapt mijn vraag was : "wat moet tie kosten ?". Het was nog in de guldentijdperk en Ron antwoordde : €2000,00 gulden. Mijn enige reactie was dat ik zei dat ik dit veel geld vond. Het werd even stil aan de andere kant van de lijn en Ron zei : "weet je wat je doet, je zoekt zelf maar een auto". Thuisgekomen was hij terecht boos en zei : "je vroeg *^&*$ niet eens welke kleur de auto had !". Om een crisis te voorkomen hebben we toen rond tafel gezeten en hebben de afspraak gemaakt dat ik mij met de aanschaf van auto's niet meer zal mee gaan bemoeien. Die afspraak staat nog steeds en is voor ons de beste manier.

Als mensen in mijn auto stappen hebben ze nogal eens de neiging om gelijk weer uit te stappen. Ik geef ze een keus : meerijden en mond houden of gaan lopen. Gek genoeg heb ik nog nooit iemand gehad die voor het laatste koos. De auto is van binnen 1 grote vuilnisbak, alles wat ik ooit een keer heb meegenomen in de auto ligt er geheid nu nog in. Tis te vergelijken met een scene van Neil van The Young Ones die in bad zit. Het water in bad is zo zwart als de nacht en op een gegeven moment vist hij er een oude fiets uit, die hij al maanden kwijt was. Als iets niet in de auto past ( gelukkig is tie behoorlijk ruim ) duw en por ik net zo hard tot het er wel in past.

Hoogtepunt ( Ron noemt het een dieptepunt ) was de plantjesaffaire. Bij een kweker plantjes gekocht, die stak je daar zelf uit de grond en aangezien ik vergeten was kleden en dozen mee te nemen had ik daar wat dozen gepakt die nu niet echt dicht aan de onderkant waren. Het waren heel,heel veel plantjes, de kofferbak, achterbank en passagiersstoel, de auto zat vol. Thuis natuurlijk harstikke druk met de planten in leuke potten zetten, kost je toch echt zo een halve dag. Ron keek met lede ogen naar de auto, zei er niets van, maar ging er vanuit dat ik zelf de Sahara die achtergebleven was in de auto zou opruimen. Hij zou inmiddels toch beter moeten weten ... Het ging goed totdat Ron om de een-of-andere manier mijn auto een keer mee had en zou op de terugweg zijn jongste zoon meenemen. Hij kwam thuis met de vraag of ik wist dat er inmiddels gras groeide in de auto ( er groeide echt gras in mijn auto ! ) en dat tie van ellende ergens een vuilniszak vandaan had moeten halen om zijn zoon een beetje normaal te kunnen laten zitten.

Terwijl ik dit zit te tikken knaagt er nu wel wat bij mij. Begin van de avond vroeg ik aan hem waar zal ik over gaan schrijven, en hij gaf als suggestie dat ik over mijn passie voor auto's zou kunnen gaan schrijven. Nu vraag ik me af : zou hij ergens op aansturen ???

Ps : Bij ons thuis is wel alles netjes en schoon ...