Onze vakanties in Dalyan

Soms heb je van die vakanties met gouden randjes. Onze allereerste Dalyan vakantie was zo'n vakantie. Het eerste jaar was in 2001 en toen we daar waren, liepen de kipjes en geitjes nog los op straat. Helaas ontkomt Dalyan ook niet aan het steeds drukker vakantieverkeer, die sjeu is er inmiddels wel zo'n btje af. Maar vergeleken bij plaatsen als Marmaris en Alanya is Dalyan een klein, rustig dorpje. Grappig is altijd om te zien als je landt op Dalaman er grote bussen klaarstaan om mensen naar Marmaris en omstreken te vervoeren en dan ergens verdwaald staat een piepklein mini-busje ( dolmus ) klaar voor de mensen die naar Dalyan willen. Vaak herken je de mensen al aan waar ze naar toe gaan : hoog opgeföhnde, geblondeerde haren behangen met goud : Marmaris, twijfelgevallen : Fethiye en omstreken en dan blijven er nog een paar over waaronder wij ... Geluk is dat Dalyan niet aan zee ligt, de meeste mensen willen dat wel, dus zal het nooit echt heel druk worden.

Wat de meeste mensen niet weten is dat Dalyan wel 1 van de mooiste stranden van Turkije heeft, het ligt alleen 12 km verderop ! Er zijn 2 manieren om op het strand te komen. Met de dolmus ( minibusje ) een prachtige tocht van 20 minuten over een berg, in het voorjaar rij je door een haag van oleander, en met prachtige uitzichten over het water. Of je kunt met de dolmusboot. Dalyan wordt de Turkse biesbosch genoemd, met het bootje maak je een tocht slingerend over de (delta)rivier en kom je uiteindelijk uit op het strand. De hele omgeving is natuurgebied, er mag niet hoger dan 2 woonlagen gebouwd worden.Op het strand is bouwen van wat dan ook helemaal uit den boze. Het strand is eigendom van de Carretta-Carreta schildpad. Deze schildpadden komen tussen mei en oktober eieren leggen op het strand. Er mogen zelfs geen parasols de grond in gestoken worden. Langs de vloedlijn kun je liggen, daarachter een hele strook waar je alleen mag lopen en daar achter zijn ligstoelen. Dit zorgt voor een heel rustig, relaxt beeld en het is nooit druk op het strand. 

In het dorp zelf zijn de mensen vriendelijk en omdat het zo klein is herkennen mensen je ook snel. Niet gelogen : in Dalyan kennen we meer mensen dan in het dorp waar we wonen ! 's ochtends langs de rivier lopen, het water heeft een bijzonder mooie kleur, op een terrasje aan een steiger neerploffen, een vers geperst sjuutje nemen en dan kunnen we daar zo 2 uur over het water kijken en genieten van de pruttelbootjes die voorbijkomen.  Of tegen zonsondergang bij Beyaz Gul ( Witte Roos ) op de steiger een biertje drinken en genieten van een prachtige zonsondergang. Precies op die steiger heeft Nilgün Yerli het boek "De garnalenpelster" geschreven. Ze begint haar verhaal met een stukje over Dalyan.
Hier kun je het fragment lezen

"Ik kijk naar de graven, het zijn graven uit de byzantijnse tijd. Toen begroeven ze de mensen hoog in de bergen in plaats van diep in de aarde zodat je niet over ze kon lopen. En op deze manier verloor je de overlevende ook nooit echt uit het oog. Ik zit op een steiger van een pensionnetje in Dalyan, een vissersdorpje. De groene rivier is half dichtgegroeid met riet en achter het riet liggen de heuvels met de graven. 's Avonds worden ze verlicht. Sommigen vinden dat niet natuurlijk , maar ik vind het mooi om de graven 's avonds ook te kunnen zien. Ze vertellen mij iets. Ik zit hier om mijn verleden op te schrijven. Het verleden dat ik in mij begraven heb, ga ik weer tot leven brengen, en daar doet die avondbelichting mij aan denken. Het pension is klein en lief en heet Beyaz Gul, witte roos. De eigenaresse is een dame die veertien jaar in Nederland heeft gewoond, maar zich nooit echt thuis voelde. Ze is teruggekeerd en heeft dit pensionnetje met vier kamers opgezet. Op de steiger staan vijf tafels, die moet je reserveren, want het is de beste, meest gewilde plek. Een klein tafeltje op de steiger heb ik gereserveerd. Zo lang zal ik hier logeren, en ik wil elke dag dezelfde tafel." 





Of je door Dada met het roeibootje aan de overkant laten afzetten, een stuk wandelen naar Caunos ( opgraving van een oude antieke stad ) en op de terugweg door de man die op een kratje een vers sinaasappeltje voor je uitperst die daarna vol trots zijn tuin aan je laat zien. Voordat je teruggaat met de roeiboot passeer je een terrasje waar een hele lieve Turkse vrouw behalve het biertje wat je besteld, je ook nog een paar vers geplukt  sinaasappels meegeeft. Ze bakt ook gozleme ( pannekoekjes ) voor je, paar jaar geleden heb ik daar zelf in de "keuken" gestaan om mijn eigen pannekoekje te bakken.

In ons appartementje komt Senem (schoon- maakster) ons tegemoet en op tafel legt ze ook altijd weer fruit of een verse komkommer klaar. Af-en-toe wordt ze ietwat te vrij en gaat in je keuken rommelen en maakt een pan soep voor je ...  Soms moeten we "bijpraten". Altijd handen-en voetenwerk : haar vocabulaire Engels bestaat uit Yes en No, ze kan niet lezen en niet schrijven, dus een vertaalgidsje en haar dan wat woorden laten zien lukt ook niet. Toch heeft ze ons een paar jaar geleden uitgenodigd voor de bruiloft van haar zoon ( zijn niet geweest ) dus met handen- en voetenwerk kom je dan toch nog een heel eind. We willen altijd nog een keer Turks leren. Wij voelen ons daar zo verschrikkelijk thuis, ik durf daar rustig midden in de nacht alleen door het dorp te lopen. Het is een prima uitvalsplek : de omgeving heeft zeer veel te bieden.