Fawlty Towers in Dalyan

De eerste jaren dat we in Dalyan waren gingen we regelmatig bij Ton-Ton eten. Een echte lokanta waar Ton-Ton (kok) samen met Miquel (bediening) de scepter zwaaide. Elke keer als we daar gingen eten hadden we het gevoel dat we midden in een scene van Fawlty Towers stapten waarbij Ton-Ton de rol van Basil Fawlty speelde en Miquel een exacte kopie van Manuel was.  Miquel bewoog zich net zoals Manuel : zenuwachtig, onzeker, onhandig en bang voor Ton-Ton. Alleen het woord "¿Que?" en de zin :"I know nothing. I'm from Barcelona"  ontbrak bij Miquel. 

Ton-Ton betekent in het Turks dik en hij deed z'n naam alle eer aan ! Er waren 5 tafeltjes met een paar gammele stoeltjes en die moesten het doen met 1 menukaart die wij al jaren geleden zouden hebben vervangen. Het eten bij Ton-Ton was maar zo-zo, maar je ging erheen omdat je tevoren wist dat je weer een prachtavond had. Net zoals bij Fawlty towers : er gebeurde altijd wat. Als we aankwamen riep hij : "There are my Friends and where are my cigarets !?" Wij moesten altijd shaggies voor hem draaien, dat kennen ze in Turkije niet. In Nederland hebben we ooit een keer haring laten vacuum trekken en dat voor hem meegenomen. Pas na afloop hebben we hem verteld dat tie rauwe vis had gegeten. 

                                                          

Ton-Ton was niet erg goed op de hoogte wat hij op z'n eigen menukaart had staan en kon meestal het verschil tussen voor- en hoofdgerecht niet goed onthouden. Dus als wij 2 verschillende voorgerechten en 2 verschillende hoofdgerechten bestelden en er was wat klaar, werd dit strategisch op het midden van de tafel gezet en moesten wij zelf maar uitmaken wat het was en voor wie het was.

De keer erop dacht je het hem makkelijk te willen maken en bestelden we beiden hetzelfde hoofdgerecht met vis. Hij kwam een kwartier later met een rood/verhit hoofd de keuken uit rennen en riep : "1 fish, 1 fish, only 1 fish !!!" Hij had dus nog maar 1 vis in huis ... Of de andere vis in de keuken mislukt was of dat hij daadwerkelijk niets meer had bleef een vraagteken. Overigens was de inkoop ook erbarmelijk slecht want regelmatig werd Miquel er sneaky op uit gestuurd naar een mini-supermarktje aan de overkant om daar nog even snel spullen te kopen. Geluk was dat de winkels tot middernacht open bleven. 

Of je bestelde een voorgerecht ( iets met kaas ) en Ton-Ton zat met gefronste wenkbrauwen te kijken naar de menukaart wat hij toch ooit in hemelsnaam bedoeld had toen hij tig jaar geleden dit zelf op de kaart had gezet. Dan maar even overleg met de zaak ernaast ( een schoenenverkoper ! ) en hij kwam met opgeheven hoofd terug en ging vol vertrouwen, vastbesloten en doelbewust de keuken in om aan de slag te gaan. 

Ton-Ton was gek met ons, wij hebben hem een keer moeten beloven dat we op onze laatste dag voordat we weg zouden gaan bij hem langs zouden komen. We hadden elders gegeten en de nodige drankjes al gehad. Toch nog maar even langs Ton-Ton en tevoren bedacht dat we het echt niet laat moesten maken omdat we 's nachts werden opgehaald om naar het vliegveld moesten. Dit liep even anders ...  We werden verwelkomt met een drankje en hij had voor ons een etagère gemaakt van op elkaar gestapelde borden die helemaal vol lag met vers fruit. Champagne werd opengerukt en Ton-Ton  kwam bij ons zitten, het werd een waar drank- en eetgelag. Ton-Ton, niet vies van een raki, dronk net zo hard mee. Hij is moslim, maar het alcoholverbod kwam in zijn koran niet voor.

Uren later dan gepland, het was een geluk dat we de weg zo goed kennen daar, kwamen we aan bij ons appartement. Omdat met regelmaat de elektriciteit uitvalt durfden we niet te vertrouwen op onze gewone wekker, dus als we in Dalyan echt ergens 's ochtends op tijd moeten zijn gebruiken we de wekkerfunctie van ons mobieltje. Probleem alleen was dat deze nog op Nederlandse tijd stond en we niet wakker/nuchter genoeg waren om deze om te willen zetten naar Turkse tijd. We hebben denk ik wel een half uur op de rand van het bed gezeten om te bedenken hoe laat we de wekker nu moesten instellen om op de juiste Turkse tijd wakker gemaakt te worden. Uiteindelijk was dit gelukt en prompt werden we een uur te vroeg wakker gemaakt. Op de een-of-andere manier kan ik me weinig meer herinneren van onze terugreis ... 

Al deze verhalen heb ik ooit verteld tegen een stel Engelsen die we ontmoet hebben in Dalyan. Ze vonden mijn verhaal erg leuk, want ze lagen onder tafel van het lachen. Blij omdat mijn verhaal zo in de smaak viel, lachte ik het hardst mee. Het lachen verging me alleen op moment dat Ron mij uitlegde dat ik  het hele verhaal door het woord "kok" vertaalde in het engels naar het woord "cock" ... 

Helaas is Ton-Ton gestopt met z'n zaak in Dalyan, was ook onvermijdelijk gezien het opkomende toerisme ( mensen willen over het algemeen toch ergens eten wat meer uitstraling heeft ) en het mismanagent wat daar gevoerd werd, maar wij missen Ton-Ton nog elk jaar ...