Thuis in Dalyan

En zo waren we dan opeens weer in ons Dalyan. Wat was het daar een thuiskomen voor ons. Vooral omdat we dit verleden jaar hebben moeten missen viel de Dalyandeken dit keer extra warm om ons heen. Bang, omdat ik het in mijn hoofd steeds mooier had gemaakt, met spanning gekeken of de rivier echt zo mooi is. En ooh ja, de Dalyanrivier is echt zo mooi ! Die groene kleur over het water, die pruttelbootjes, de rotsgraven, de steigertjes aan het eind van de rivier bij het wandelpad, het was er allemaal !

Zou er bij ons appartement dan veel veranderd zijn ? Nee, gelukkig daar ook niet ! Nog net zo rustig en relaxed. Alleen de oleanders, palmbomen, yucca's en bananenbomen zijn nog hoger geworden. Hoe hoog kan een oleander eigenlijk worden ? Ons appartement heeft een grote kamer met open keuken, buiten een mooie grote beschutte veranda, boven 3 slaapkamers, waarvan 2 met balkon, en uiteraard een badkamer. Vanaf het balkon van onze slaapkamer lijkt het alsof ik op de begane grond sta, ik sta dan midden tussen de bloeiende oleanders en de yucca naast me torent hoog boven me uit met als toef een grote witte bloem. Tussen de oleanders door lonkt het heerlijke zwembad naar me : "Kom, neem een duik !". Beneden loop ik door de tuin en zie een vogelkooi, een poel met waterschildpadjes, een konijn, en de honden Dora en Toby en de kat zie ik lopen. Een prachtige tuin, heerlijk wild en met Ontdekplekjes : hier-en-daar een hangmat, daar in een hoekje weer een rustplekje door een bankje en tafeltje van oude boomstammen gemaakt, op verschillende plekken tref ik Boeddhabeelden aan. Grote en kleine potten met plantjes die gestekt zijn en die over een aantal jaren een respectabel formaat zullen hebben. Om hier 3 weken te zijn is en blijft een feest !

Toch is Dalyan wel aan het veranderen. Elk jaar zien we in de "mainstreet" de drukte toenemen wat barretjes betreft. Maar nu we een jaar hebben overgeslagen viel het ons dit jaar extra op. Het toerisme richt zich meer en meer op Engelsen. En blijkbaar houden Engelsen van veel licht en geluid en helaas : Dalyan ontkomt ook niet aan de karaokebars ... Dit vinden wij zo jammer en wordt naar mijn mening ook de ondergang van Dalyan. De toeristenhype de laatste jaren in Turkije met al z'n all-inclusive resorts zijn terug te vinden aan de kust. Dat is blijkbaar toch wat de gemiddelde toerist wil : onbeperkt kunnen eten en drinken, en pal aan zee willen zitten. Omdat Dalyan 12 kilometer van zee ligt, zal het nooit zo druk worden als Marmaris en Alanya. Maar de bevolking wil toch zo veel mogelijk een graantje meepikken ( en op zich snap ik dit wel ) en doet een poging om een 2e mini Marmaris van Dalyan te maken. Alleen de toeristen die houden van alle drukte zullen niet in Dalyan ( blijven ) komen omdat het te ver van het strand is en de toeristen die houden van het oude Dalyan blijven er op een gegeven moment weg omdat het te druk en te toeristisch wordt.

De nieuwe burgemeester voert verre gaande veranderingen door, een paar jaar geleden moest het plein vernieuwd worden : een hoop mooie oude bomen zomaar weggehaald. Aan het eind van de hoofdstraat is een verlenging van de weg gekomen met weer meer nieuwe barretjes. Omdat Dalyan in een natuurgebied ligt is er gelukkig wel enige bescherming, er mag niet hoger dan 2 verdiepingen worden gebouwd en het strand is en blijft heiligdom van de Carretta Carretta schildpad. Het enige wat je aan het strand vindt aan "bebouwing" is 1 eenvoudig houten barretje met wat houten bankjes waar je een drankje en een gözleme kunt kopen. Een  stukje vanaf het strand is verleden jaar wel wat gebouwd : een opvangcentrum voor de schildpadden, een soort Pieterburen. Maar vanaf het strand is dit niet zichtbaar.

We hadden tevoren al besloten dat we dit jaar niet zo vaak zouden gaan uit eten, maar meer zelf zouden gaan koken. Een opvouwbare bbq mee in de koffer ( ideaal : weegt niks en is zo plat als een dubbeltje ), een een paar Turkse kookboeken mee en dan zoveel mogelijk proberen om echt Turkse gerechten op tafel te zetten. De rozemarijn plukte ik op een meter afstand van ons huis, en op de markt, de groenteboer, supermarkt en slager haalden we de rest van de ingrediënten in huis. Ik moet zeggen : er kwamen aardig wat lekkere Turkse gerechtjes op tafel ! Op de avonden dat we een restaurantje op zochten, merkten we dat we de "hoofdstraat" zoveel mogelijk probeerden te vermijden en zochten een paar lokanta's op. 

En wat hebben we nu dan verder in die 3 weken gedaan ? Euh ... op m'n buik in de zon liggen, op m'n rug in de zon liggen, bij het zwembad, bij het strand ennn : LEZEN natuurlijk !!! Lang leve de e-reader !!! Wat een uitvinding ! Op m'n reader staan 321 titels, waarvan ik er zo'n btje 15/16 heb gelezen. Heerlijk om de keus te hebben uit zoveel verschillende genres van boeken !

We hebben een dag een auto gehuurd om richting Akyaka te gaan. Een plaatsje zo'n 60 km vanaf Dalyan. Ooit nog eens gedacht om daar een vakantie door te brengen ipv Dalyan, maar ik ben blij dat we die keuze niet gemaakt hebben. Akyaka is lang niet zo leuk als Dalyan. Na Akyaka nog een stukje naar boven gereden richting Muğla, een prachtige weg slingerend naar boven met geweldige uitzichten.

Verder moet ik hier een bekentenis doen : ik ben vreemd gegaan ! We waren altijd gewend bij ons appartement dat herdershond Rex ( zie foto ) vooraan bij de poort aan een touw lag. Bedoeling was dat Rex als waakhond zou fungeren. Rex zal in z'n begintijd echt wel z'n best hebben gedaan, maar toen hij een jaar of 12 was vond tie het allemaal wel best. Rex heeft de respectabele leeftijd van 16 jaar mogen krijgen en in mei 2010 was het op. Büllent, de eigenaar had in 2009 al een nieuwe hond ( Dora ) aangeschaft, zodat Dora de taak van Rex kon overnemen. Toen wij er in 2009 waren was Dora net bevallen van 9 !! puppy's. Nu in 2011 loopt Dora en nog met 1 van haar zonen : Toby. 2 herdershonden die nu los lopen over het terrein en het met poot en tand bewaken. Het zijn herdershonden maar vooral Toby ziet er echt angstaanjagend uit, het lijkt wel een wolf ! Grappig was dat de honden op de een-of-andere manier wisten welke mensen bij het complex horen en wie niet. Nog leuker werd het dat de honden met je meeliepen als je buiten de poort kwam. Toby dwaalde vaak halverwege ergens af, maar Dora was ons toch wel erg trouw. Liepen we naar het dorp om een terrasje te pakken, Dora zat naast ons.

3 weken lang, elke morgen liep ik naar de bakker/supermarkt en Dora liep mee. Ze bleef buiten de winkel trouw wachten en als ik aan de andere kant eruit kwam, zat ze daar te wachten. Voor de toeristen waren wij opeens "toerist-af". "Die mensen met 2 van die grote honden, die wonen hier vast", moeten ze gedacht hebben. Mensen liepen met een boog om ons heen. Toen we bij een kantoortje kwamen om een auto te reserveren werd ons dringend maar beleefd gevraagd of we buiten de poort wilden wachten als onze auto bij ons appartement werd afgeleverd : de medewerkers dorsten het terrein niet op vanwege de honden. Toen wij daarop toonden hoe lief Dora buiten het kantoortje lag te wachten trokken ze bleek weg ... Dora en Toby : de schrik van Dalyan ! Jullie weten dat ik eigenlijk een kattenmens ben, maar Dora heeft toch echt mijn hart gestolen. Je begrijpt dat ik deze anekdote thuis niet tegen onze kat Branco heb verteld.

Vanaf de 2e week kregen we nieuwe "buren" bij ons complex. Het duurde even voordat we het door hadden, maar dit bleek Bill van Dijk te zijn met z'n vrouw Marian. In eerste instantie dachten we dat het een saai stel, werkzaam in het onderwijs zouden zijn ( sorry Bill en Marian ), maar niets was minder waar ! Wat een leuke mensen en wat kunnen ze leuk verhalen. Ik moet zeggen dat ik Bill alleen kon van musicals, maar wat heeft die man veel gedaan ! Leuk voor Ron is dat vooral op muziekgebied er veel overeenkomsten zijn. Ter plekke werd al muziek gedeeld en nu inmiddels thuis gaan de bestanden met muziek van beide kanten op en neer. Bill houdt net als ik van koken en kwam regelmatig met lekkere hapjes aanzetten : aardappelsalade, bulgursalade en broodje met zelfgemaakte tzatziki. Probleem van mijn kant was, dat het zo lekker was dat ik niet dorst om mijn hapjes te delen. Vooral toen ik hoorde dat tie ook nog een (kook)boek heeft geschreven over een restaurant in Amsterdam, heb ik me maar een btje op de vlakte gehouden. Het boek heb ik momenteel thuis liggen en begint met een smakelijke vertelling van Bill hoe hij een keer in een niet al te nuchtere bui heeft ingestemd om in z'n uppie een keer te koken in het betreffende restaurant. Op D-day neemt het nachtmerrieachtige taferelen aan en krijgt hij het echt Spaans benauwd ... Erg leuk om te lezen.

Uiteraard heb ik in Turkije mijn "juwelencollectie" aangevuld met horloges, kettingen en oorbellen. Blijft leuk om dit soort "bling-bling" aan te schaffen voor een paar Lira. Voor 20 Lira hebben we ook weer een nieuw buitenkleed gekocht. Past helemaal perfect in ons Turks schaduwhoekje thuis. En heb me ernstig ingehouden en heb dit jaar geen nieuwe jurk gekocht. Argument is dat ik meer zomerjurken heb dan dat er zomerse dagen in Nederland zijn ...

Voorlopig kan ik er weer even tegen, en ondanks het feit dat Dalyan veranderd, Dalyan blijft voor ons een "special place" !

Dagje naar de markt

Zouden er nog collega's zijn die dit lezen ? Collega's die dit wel lezen hebben geluk ! Want als je dit niet ziet mis je toch maar mooi onderstaand filmpje ! 

 

Oh ja : hij komt 8x per dag langs ... 

Hoe leuk kan 6 seconden zijn ?

"Ik wil het, ik wil het, ik wil het" *

De winter heeft nu wel lang genoeg geduurt ! Ik verlang nu naar mooie lange zomerse dagen. Elke dag kijk ik verlangend naar buiten en mijn handen beginnen te jeuken om de tuin weer voor de zomer in te richten. De tuinstoelen weer naar buiten, compleet met de dikke kussens waar ik menig uurtje in kan liggen om van die o-zo-heerlijke zon te genieten. Niet zo'n mager zonnetje, nee gewoon van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat kunnen genieten van de zon ! Dat we de tuindeuren de hele dag wagenwijd open kunnen laten staan. Dat we ons ontbijt eerst gaan gebruiken in ons Turkse schaduwhoekje en dat ik daarna verhuis naar de tuinstoelen op het terras, die in horizontale stand breng en met een boek erbij echt de hele dag kan genieten van de zon.

Af en toe een glaasje karnemelk ter verfrissing en op moment dat ik serieuze zweetdruppels op m'n voorhoofd krijg mij even ga afkoelen onder onze buitendouche ( aanrader ! ). Zo na een uurtje lezen in de zon worden m'n ogen zwaar en val ik zo heerlijk in slaap. Als het me echt te warm wordt verhuis ik weer even naar ons Turkse hoekje om daar even bij te komen, maar lang hou ik dit meestal ook niet uit omdat de zon mij weer verleidelijk roept. Dan maar wat vaker onder de buitendouche !

Zodra de vijf in de klok komt lokt de koelkast waarvan ik weet dat daar heerlijke witbiertjes in liggen. En dan o-zo-heerlijk op het terras in de zon genieten van een heerlijk witbiertje compleet met schijfje citroen mmmm ...
Na zo'n 1ste witbiertje volgt eigenlijk onvermijdelijke een 2e en een 3e. Uiteraard heb ik de dag ervoor er al rekening mee gehouden dat het mooi weer zou zijn, dus heb ik 's avonds al mijn favoriete pastasalade met zalm gemaakt zodat alles lekker kan intrekken en ik op de dag zelf alleen maar een foccaciabroodje in de oven hoef af te bakken. En al dat lekkers gewoon  buiten op het terras kan opdienen en lekker buiten eten.

Als de zon weg is krijgen we altijd even het dilemma waar we gaan zitten : het gezellige terras of het gezellige Turkse hoekje. Tegen middernacht even naar binnen om het nieuws te kijken op tv ( inclusief weerbericht voor de volgende dag ! ) waar de ventilator staat te draaien omdat het zo warm is, dat het zelfs binnen de tropische temperaturen heeft bereikt. Dan elkaar aankijken en zeggen dat het toch echt zonde is om nu naar bed te gaan, tis trouwens toch te warm om te gaan slapen en dan weer heerlijk naar buiten gaan om te genieten van het buiten zijn met nog een drankje. En op moment dat we dan toch naar binnen gaan om te gaan slapen, de wetenschap te hebben dat ik morgen vrij ben en het wederom weer zo'n stralende zonnige dag te krijgen ! "Ik wil het, ik wil het, ik wil het"*

*"Ik wil het, ik wil het, ik wil het", dit zeggen wij altijd tegen elkaar als we iets willen, terwijl we weten dat het ( nu) niet mogelijk is. Komt van een oud reclamefilmpje met Loes Luca.

Jans doet een boekje open ...

Zoals het een bibliotheekmedewerker betaamt hou ik van lezen. Wel met vlagen : het ene moment heb ik het ene boek uit, leg ik het met m'n rechterhand weg en het volgende boek heb ik links alweer vast. Daarnaast heb ik ook momenten dat ik wekenlang met 1 boek doe. Omdat mijn leesgedrag dus onvoorspelbaar is heb ik ook altijd een voorraad in huis. Verslavingsgevoelig als ik ben neem ik alles mee wat me maar wat lijkt. In Elburg wissel ik vrijdags de nieuwe boeken, dus ik zie een behoorlijke stapel wekelijks voorbijkomen. Uiteraard geabonneerd op diverse aanwinstenlijsten ( aanrader ! ) reserveer ik alles wat los en vast zit, ik zit dus nooit zonder !

Probleem alleen is dat ik boeken mee neem naar huis en daarna te lui ben om ze weer in te leveren. En hoe makkelijk wil ik het eigenlijk hebben : ben 4x per week in de bieb ! Dit heeft dus als consequentie dat ons huis altijd vol staat met boeken. Omdat ik niet wil dat ik thuis ook nog eens geconfronteerd wordt met het werk, hebben we bewust gekozen voor geen boekenkast. Eigen boeken hebben we ook eigenlijk niet. Alle biebboeken worden gestapeld bij ons in het kantoor en zo'n 3 a 4 keer per jaar hou ik opruiming. Als ik net weer een opruiming heb gehad ziet ons kantoor er begaanbaar uit, maar na zo'n 2 maanden balanceren er weer gevaarlijke stapels. Er is onder ons huis extra ge-heid en extra fundering aangelegd, dus dat kan het gelukkig wel hebben. Die hoeveelheid boeken geeft een dubbel gevoel. Aan de ene kant een prettig idee dat er altijd leesvoer is, aan de andere kant kan ik soms nerveus worden als ik de stapels zie die ik nog "moet" lezen. 

Er wordt bijna wekelijks met mij gecorrespondeerd via de mail over mijn biebboeken. Of ik weer wat wil inleveren, want ik ben ver over datum. ( heb altijd de neiging dat als klanten aangeven dat ze "over tijd" zijn om te zeggen : "beter u dan ik" ). Dit zijn mails die ik gelijk wegklik, komt van de week wel, denk ik dan ...  Het thuisfront gaat zich op een gegeven moment er ook nog eens mee bemoeien. Op mysterieuze wijze verdwijnen opeens boeken uit kantoor om opeens op te duiken in de bijkeuken. Dat is voor mij een teken dat ik snel actie moet ondernemen. Ron gaat dan klagen dat hij moet slalommen om in kantoor te komen en dat het nu toch echt levensgevaarlijke situaties gaat opleveren door de wankele stapels boeken die het plafond bijna bereiken. Mijn suggestie laatst om een paar valhelmen te kopen viel niet in goede aarde ... 

Een paar weken geleden was het weer zover : opruiming ! Verhuisbedrijf gebeld en gevraagd wat het moest kosten om de halve collectie van onze organisatie die nu in Biddinghuizen stond weer terug de organisatie in te krijgen. Dat viel tegen ! Dus toch maar zelf gedaan. Heb daar toch maar een paar dagen voor uitgetrokken, een stuk van de straat afgezet zodat ik alle ruimte had om de gehuurde vrachtwagen te vullen. 4 januari was de verhuizing en ik moet zeggen, na afloop was ik moe maar voldaan. Wat een ruimte levert dat op ! Ergens begint het ook gelijk weer te knagen : stel dat ik nu opeens een enorme leeshonger krijg, dan heb ik bijna niks meer om te lezen, dus het hele circus begint dan weer van voren af aan. Prettige bijkomstigheid is dan wel dat ik tijdelijk verlost ben van de mails die mij vriendelijk doch dringend verzoeken om weer materialen in te leveren.

Maar van de week kwam ik in Elburg en lag er een brief voor mij klaar. Mijn naam stond er op en eronder  het woord "Persoonlijk" in grote letters en omcirkelt, de brief was stevig dichtgeplakt. Altijd als ik het woord Persoonlijk op een envelop zie staan, ook als is tie niet voor mij heb ik de neiging om de envelop tegen het licht aan te houden. Klinkt altijd spannend en dreigend tegelijk. Nou, deze brief was dreigend ! "Volgens onze administratie heeft u onderstaande materialen ( 2 stuks ) nog in uw bezit". Eindigend met de melding dat "onze administratie is aangesloten bij een deurwaarder" en dat bij niet reageren het incassosysteem in werking wordt gesteld. Oeps, zo bont had ik het nog nooit gemaakt. Toch wel enigszins geïntimideerd door deze brief, gelijk actie ondernomen. Het hele huis, van beneden tot zolder doorgeweest, de auto ( en als je een eerder blogbericht hebt gelezen weet je wat voor vuilnisbak mijn auto is ) doorzocht, maar niks kunnen vinden. Het gekke is dat het ene boek mij ook he-le-maal niet bekend voorkwam. Vast een fout in het systeem dacht ik ... Ten einde raad gister alle vestigingen een mail gestuurd en gevraagd of ze daar ergens lagen. Rammelend in m'n vel de mails afgewacht. Maar in de loop van de middag kwamen de mails terug met antwoorden in de trant van :  "Helaas Jans, niet hier".   

Ik wist het echt niet meer, kon echt niet bedenken waar ze zouden kunnen zijn. In zak en as kwam ik gisteravond thuis. De hele avond zitten piekeren over hoe-nu-verder. Mijn eindconclusie was dat we ongemerkt inbrekers hadden gehad, ze waren gewoon gestolen ! Ron deed dit af als een flauwekul verhaal, inbrekers zouden echt geen belangstelling hebben voor een paar biebboeken. Tja, daar zat ook wel weer wat in ... Uiteindelijk maar aanstalten gemaakt om naar bed te gaan in de hoop dat ik überhaupt wat zou kunnen slapen. Na het tandenpoetsen kom ik de slaapkamer in, pak het boek waar ik op dat moment in bezig ben en mijn oog valt ineens op een paar boeken op het onderste plankje van het nachtkastje ... Ja hoor, daar liggen ze ! Hoe bedrijfsblind kun je zijn ???

Terug van weggeweest ...

Een paar weken heb ik me hier niet laten zien.  Was eerst een paar weken lekker vrij en had even een andere opdracht : lezen ! Heb simpelweg gewoon 2 weken met m'n neus in de boeken gezeten : in bad, in bed, op de wc, op de bank en tijdens het koken ( kookboek ). Gewoonweg heerlijk ! 4 januari weer aan het werk gegaan en op de een of andere manier kon ik me er nog niet toe zetten om weer te gaan schrijven. Nu inmiddels weer in het werkritme, de zonnebankkamer heb ik weer Ontdekt en ik merk : ik ben terug van weggeweest !

Ook terug van weggeweest : Dalyan ! Ja, we hebben geboekt ! Door omstandig- heden zijn we hier verleden jaar niet geweest en ik merk dat het heimweegevoel nu toch wel erg begint te knagen. Maar 31 mei vertrekken we voor niet 1, niet 2, maar 3 weken naar ons plekje. Marieke's eerste reactie was toen ze het hoorde : "jij gaat janken als je daar aankomt". Dat had ik eerlijk gezegd zelf ook al ingecalculeerd, maar het kan me niks schelen. Gister werd me gevraagd of we daar niet zouden willen gaan wonen. En ja, dat zouden we heel graag willen. We hebben zelfs al een ondernemingsplan klaar liggen. Een plan wat volgens ons ook echt uniek zou zijn. Denk dat de meeste mensen in zo'n geval een restaurantje, winkeltje, of een hotelletje zouden beginnen ( hier mag het verkleinwoord : Dalyan is klein ;-) ).  Wij zouden vernieuwend, innoverend en milieuvriendelijk bezig gaan. 

Zoals ik al eerder schreef, Dalyan ligt aan een rivier. Het is eigenlijk een lagune, het wordt ook wel de Turkse Biesbosch genoemd. Langs de rivier liggen allemaal dieselbootjes die je overal naar toe kunnen brengen. Je kunt met zo'n bootje naar Kaunos ( opgravingen van een oude stad ); naar Sultaniye (modderbad met therapeutisch zwavelbad); aanleggen bij de rotsgraven; zomaar dwalen door de lagune en natuurlijk het prachtige strand 12 km verderop. Punt alleen is dat je deze bootjes alleen kunt huren met "chauffeur".

Wat wij nu bedacht hebben als we ooit in Dalyan zouden gaan wonen en een bak geld hebben dat we dan fluisterbootjes willen gaan verhuren. Goed voor het milieu en je kunt dan je eigen koers varen met zo'n bootje. Ron zorgt voor de verhuur, onderhoud/reparatie van de bootjes en dat de accu's opgeladen zijn. Ik maak 's ochtends picknickmandjes klaar die de klanten kunnen afnemen. We hebben routes uitgezet in de lagune en die routes lopen strategisch langs plekjes waar de mensen kunnen aanleggen en dan komen ze uit op van die echte Turkse terrasjes.

Turkse terrasjes zijn eenvoudig aan te leggen, maar zijn knoertgezellig. Niks betegelen, gewoon aangestampt zand. Een paar leuke olijfbomen, palmbomen en sinaasappelboompjes planten, een paar tafeltjes met krakkemikkige stoeltjes plaatsen en klaar ben je. Om het compleet te maken natuurlijk nog wel een verhoging maken van een halve meter daar een Turks tapijt en een stapel kussens neerleggen en succes verzekerd. Op de zaterdagmarkt koop je een paar kipjes, die laat je lekker los lopen op je terrasje, je haalt een paar blikjes kattenvoer bij de Migros (supermarkt), tikt met een lepel tegen het blikje, roept een paar keer "kedi" ( kat in het Turks ) en de katten komen vanzelf aanlopen, de levende have maakt het Turkse terrasje af. Die verschillende terrasjes ligt op grond wat wij dan hebben gehuurd en ik ga dagelijks zo'n beetje die terrasjes langs om her en der mee te helpen met bedienen en gozleme (Turkse pannenkoekjes) te bakken. Dit lijkt ons nu zo leuk en mogen hier graag over dromen.

"Waarom doen jullie dit dan niet ?", wordt ons wel eens gevraagd. Tja, ik vrees dat het ontbreken van lef misschien wel het grootste punt is. Daarnaast weten we dat de dieselbootjes die er nu liggen een coöperatie vormen, daar komen we nooit tussen vrezen we. Mocht dit per ongeluk wel lukken dan zullen we nooit een a-locatie aan de rivier krijgen, waarschijnlijk helemaal achteraan waar de meeste toeristen niet zullen komen.  Ook wel eens gegoogled wat je voor 1 zo'n bootje moet betalen ... Oeps ... en dan heb je er nog maar 1 ...

Maar ja, dromen moet je blijven houden, nietwaar ?

't Mag vloeien, ‘t mag ebben’ Die niet waagt zal 't niet hebben

Ron heeft 2 jongens, die zijn nu 24 en 27 jaar. Toen ze nog klein waren hebben ze in de weekenden en vakanties dat ze bij ons waren menig uurtje besteedt aan het vissen. We woonden toen nog in Elburg en vlakbij ons huis was een vijver. Dus gewapend met hengel, aas en emmers gingen ze dagelijks op pad om een poging te wagen. In de tussentijd had ik allerlei lekkere recepten opgezocht, het fileermes geslepen en de vispan stond klaar voor gebruik. Helaas vingen ze elke keer bot ... De vispan etc. weer opgeruimd en snel de koelkast in gedoken om te kijken of ik toch nog wat lekkers op tafel kon zetten. Hele gesprekken werden aan tafel gevoerd over hoe hun tactiek te verbeteren. Lag het aan het aas, aan de hengel of moesten ze het een paar meter verderop proberen ? Alles werd uitgeprobeerd, maar helaas de vis hapte niet toe. Op momenten dat ze er niet waren, stiekem naar de vijver gelopen en een visje uitgegooid door de vissen te vertellen dat het nu toch wel echt sneu voor de jongens werd en of ze nu maar eens een keer wilden bijten. Ook dit mocht niet baten. 

Ik moet eerlijk zeggen dat ik de moed op zeker moment had opgegeven en had voor de zekerheid maar een deal met de plaatselijke visboer gemaakt om zeker te zijn dat er bij ons af en toe vis op tafel kwam. Tot op zekere dag Stef helemaal enthousiast bij ons kwam, de emmer onder onze neus hield en zowaar : er spartelden vissen in !!! Dus wij hem helemaal de hemel in prijzen, dat tie nu een echte visser was, en dat we supertrots op hem waren. Uiteraard vroegen we hem hoe het hem nu eindelijk gelukt was. Toen vertelde hij dat het heel makkelijk was : hij was gewoon met z'n laarzen de vijver in gestapt en kon ze daarna zo 1 voor 1 de vijver uitplukken. Hij heeft het ons laten zien en het waren gewoon tamme vissen, je kon ze er zo uit plukken ! En hier zijn ze dus maanden zoet mee geweest !