't Mag vloeien, ‘t mag ebben’ Die niet waagt zal 't niet hebben

Ron heeft 2 jongens, die zijn nu 24 en 27 jaar. Toen ze nog klein waren hebben ze in de weekenden en vakanties dat ze bij ons waren menig uurtje besteedt aan het vissen. We woonden toen nog in Elburg en vlakbij ons huis was een vijver. Dus gewapend met hengel, aas en emmers gingen ze dagelijks op pad om een poging te wagen. In de tussentijd had ik allerlei lekkere recepten opgezocht, het fileermes geslepen en de vispan stond klaar voor gebruik. Helaas vingen ze elke keer bot ... De vispan etc. weer opgeruimd en snel de koelkast in gedoken om te kijken of ik toch nog wat lekkers op tafel kon zetten. Hele gesprekken werden aan tafel gevoerd over hoe hun tactiek te verbeteren. Lag het aan het aas, aan de hengel of moesten ze het een paar meter verderop proberen ? Alles werd uitgeprobeerd, maar helaas de vis hapte niet toe. Op momenten dat ze er niet waren, stiekem naar de vijver gelopen en een visje uitgegooid door de vissen te vertellen dat het nu toch wel echt sneu voor de jongens werd en of ze nu maar eens een keer wilden bijten. Ook dit mocht niet baten. 

Ik moet eerlijk zeggen dat ik de moed op zeker moment had opgegeven en had voor de zekerheid maar een deal met de plaatselijke visboer gemaakt om zeker te zijn dat er bij ons af en toe vis op tafel kwam. Tot op zekere dag Stef helemaal enthousiast bij ons kwam, de emmer onder onze neus hield en zowaar : er spartelden vissen in !!! Dus wij hem helemaal de hemel in prijzen, dat tie nu een echte visser was, en dat we supertrots op hem waren. Uiteraard vroegen we hem hoe het hem nu eindelijk gelukt was. Toen vertelde hij dat het heel makkelijk was : hij was gewoon met z'n laarzen de vijver in gestapt en kon ze daarna zo 1 voor 1 de vijver uitplukken. Hij heeft het ons laten zien en het waren gewoon tamme vissen, je kon ze er zo uit plukken ! En hier zijn ze dus maanden zoet mee geweest !